Zo nu en dan schrijf ik een stukje voor het dorpskrantje van ons dorp. Zo ook in februari. Eigenlijk hou ik niet van het dubbel plaatsen van teksten maar deze vond ik wel de moeite waard. Er zijn vast meerdere ouders die zich hierin herkennen. En na aanleiding van een tegeltje wijsheid op Facebook, schreef ik deze keer over passerende personen…
Ik kan ervan genieten, als Britt goed in haar velletje zit en ook even rust kan vinden. Ze nodigt me dan uit om bij haar te zijn. Ze nam me vanavond mee naar de bubbelunit, gewassen en gestreken, met de slaapzak al aan. Ik moest even gaan zitten, gewoon zitten en ze deed de deur netjes achter ons dicht. (Zo kan mama er niet uit en weet ze ook dat het de bedoeling is om te blijven 😂)
Trillend van frustratie sta ik wéér in de wacht bij Menso Emmen. (De organisatie die voor de gemeente leerplichtontheffing regelt, of zoiets ten minste) Na 10 minuten wordt ik automatisch doorverbonden met een ander bandje. Gemeente Emmen, het gemeentehuis is nu gesloten klinkt er. Gesloten? Das gek op maandagochtend zijn ze geopend volgens de site. Bijzonder maar goed, die probeer ik ook niet te bellen.
Een bewogen jaar, dat niet echt van een leien dakje ging. Veel stress, onrust en druk. Britt zat erg lang erg slecht in haar vel en we zaten regelmatig met de handen in het haar.. haar wat wij nog hadden, maar wat Britt geheel had uitgetrokken door de ellende die ze voelde. Ze was zo kaal dat mij meerdere keren werd gevraagd of Britt ziek was. Langzaam komen er weer haren door, een kort koppie, niet zo handig in de winter aangezien mevrouw geen muts op wil máár het groeit!!
Voor sommige ouders is die keuze heel makkelijk.. soms vraagt men zelfs heel vroegtijdig om medicatie, althans in mijn ogen. Mijn kind is te druk, mijn kind is snel boos, mijn kind let niet goed op of moet zich beter kunnen concentreren. Ook op school wordt er bij “lastige” kinderen gestuurd op het aanvragen van medicatie…Wij hebben zo lang mogelijk gewacht met medicatie. Het is gewoon niet gezond en als je kind op zo’n jonge leeftijd al medicatie krijgt, wat moet je dan straks nog?
Wat fijn! Even terug naar de tijd van toen… dat stuurde ik aan Marc toen we vorige week vrijdag in de tuin hadden gespeeld.
Na weken, eigenlijk maanden, van iedere dag wandelen, auto rijden, in bad en dan weer overnieuw, kwam er eindelijk een weekje rust.. en dat voel je! Ik ben even net een hoog bejaarde met pijntjes, klachten en monsterachtig moe. Zet me in een donkere kast en mijn lampje gaat uit…
Juist! Terug naar de realiteit. Het gaat niet goed, al tijden niet, maar zo kaal als nu, heb ik Britt nog nooit gezien. Britt is gewoon nagenoeg kaal, alle haren uitgetrokken, eerst van onmacht en paniek daarna omdat ze er in is blijven hangen. Blijven hangen? Ja, als je maar vaak genoeg aan je haar trekt uit wanhoop of onrust, dan komt er een dag dat het overgaat in een tik. Een soort van dwang, iets wat een goed gevoel geeft, of misschien is het een slechte gewoonte. Zoals mensen in de auto in hun neus peuteren, eerst omdat er iets in de weg zit en later omdat het gewoonte is geworden. Een gewoonte die ze zelf niet eens in de gaten hebben, want heb jij wel eens om je heen gekeken in de file? Of bij het stoplicht? Ongegeneerd, alsof ze zelf niet in de gaten hebben wat ze doen. Ze moeten het niet, tis geen dwang, maar het gebeurt gewoon.
Britt trekt aan haar haren om mee te “slierten”. Ze stopt ze in haar mond en trekt ze er dan als sliert weer uit. Niet om bewust op te eten, of om op te knarsen maar om eens lekker mee te slierten. Vooral in rust momenten! In de auto, in bad, onder de douche, in de buggy en in bed. Hels voelt het voor ons, kaal is één maar het gevoel dat je kind zichzelf kaal plukt en daar zelf helemaal de pijn niet van voelt, maakt ons wanhopig. Laat staan wat er in haar darmen en maag gebeurt met de haren die de wél per ongeluk doorslikt. Welke uitwerking heeft dat op haar gestel? Met Sanne zouden we naar het ziekenhuis rijden om even een foto van haar buik te laten maken, met Britt wordt dat een nieuw trauma, een moment van paniek en een nieuwe reden om nog meer aan haar haren te trekken.
Afleiden, er op aan spreken, negeren, iets anders aanbieden, je probeert van alles. Maar net als die peuterende bestuurder legt ze het aan de kant, kijkt even naar buiten en boem daar is de gewoonte weer. Absurd dat men hier in onze kringen eigenlijk geen oplossing voor heeft. Een muts, mja dat heb ik na 16.000 keer opnieuw opzetten wel opgegeven en de drang naar het haar lijkt alleen maar groter te worden.
Al sinds het voorjaar, eind mei, begin juni, is het raak. De korte rukjes aan haar haren proberen ons te vertellen dat ze onrust heeft.. onrust waar we geen invloed op hebben, onrust door vakanties, wisselende begeleiders op de groep, medicatie en ontwikkeling. Ontwikkeling waar we heel blij mee zijn, een stapje vooruit, maar haar gedrag gaat alleen maar achteruit. “Nee” kan ze niet accepteren, opgeven lijkt uit den boze. Dan pakken we de buggy of de auto om haar tot rust te laten komen, om bij thuiskomst opnieuw te beginnen met de orde van de dag. Juist, die buggy en die auto, waarin ze nu haar haren gebruikt als ontspanningsmiddel.
Er is zoveel gaande rondom Britt, dat het lijkt of niemand grip heeft, alsof er niemand is die het licht aan het einde van de tunnel aanknipt zodat we weten dat het er is. Het voelt even uitzichtloos en we leven met de dag.. blij als de tijd om is en de kinderen slapen, blij om zelf te mogen rusten en de ogen even dicht te doen. Britt is een lief meisje, wel eentje met een behoorlijk karakter en een erg complexe beperking. Nu is ze 7, maar wat als ze straks 13 is? En nog groter en sterker dan nu? Haar maar platspuiten met medicatie? Zodat het een loom en lam kind wordt, wat überhaupt niet meer voor of achteruit gaat omdat het hoofd stil ligt? Voor ons geen optie…
Ik hoop dat er ooit een echte stabiele omgeving komt, waar Britt zich veilig voelt en de ruimte krijgt om te ontwikkelen. Ze heeft haar thuis, haar haven, de plek waar ze zich kan laten gaan, dat blijft. Maar soms is het moeilijk en pijnlijk te constateren dat je als ouders niet overal invloed op hebt, maar wat ons leven thuis wel degelijk beïnvloed.
Er was een hoop commotie over op Facebook en Twitter, vooral door ouders van kinderen met het syndroom van Down. En eigenlijk zijn mensen die deze dingen te pas en te onpas misbruiken en stomme teksten over huisdieren me niet de moeite om ook maar een letter over te schrijven maar tóch doe ik het. En nee, Britt heeft niet het syndroom van Down.
Sylvia Witteman, columniste van o.a. de Volkskrant schreef samen met 2 anderen over hun liefde voor katten. Het stuk op zich vond ik al niet leuk om te lezen maar goed ik heb dan ook geen voorliefde voor katten en de schrijfstijl met hun humor past mij ook niet.
Ik zag een screenshot voorbij komen op Facebook van het desbetreffende stukje tekst. Ik citeer “een heleboel mensen zijn dol op hun labrador terwijl ik denk: dan kun je net zo goed iemand met het syndroom van Down in huis nemen. Labradors zijn verstandelijk gehandicapte honden. Wat betreft uiterlijk maar ook qua gedrag.” Mijn mond viel ervan open. Wauw! Heel bijzonder dacht ik. Deze mevrouw is zich er zeker niet van bewust dat er ook mensen met het syndroom van Down zijn die dit gewoon kunnen lezen? Die school hebben gevolgd en deelnemen aan de maatschappij, nog niet te spreken van alle andere mensen met Down, een beperking en hun ouders, broers, zussen en andere geliefden die dit kunnen lezen?
Toen ik vervolgens op Twitter las dat ze haar excuus had aangeboden, dat het dom was om te zeggen, dat iemand haar tekst mongool had aangepast naar iemand met het syndroom van Down, brak mij echt de klomp. Ze had iets doms gezegd. Nou mevrouw Witteman, dit is niet de eerste keer! Want je vraagt je al eens af of iedere labrador het syndroom van Down heeft of alleen dat unieke exemplaar, tevens verdenk je je kat van het syndroom van Down.
Ik vind het werkelijk bijzonder, dat een columniste van de Volkskrant, waarvan je toch op zijn minst mag verwachten dat het de Nederlandse taal dusdanig beheerst dat het taal gebruikt en niet misbruikt voor alles wat anders is dan het in haar ogen had moeten zijn.
En dat excuus mevrouw Witteman, is alleen zinvol als het de tekortkoming betreft. De tekortkoming in zowel fatsoen, respect als taalgebruik. En dan denk ik dat mijn kind een beperking heeft?!
Afgelopen week las ik de rapportage terug van het KDC over een langere periode. Je doet steeds meer dingen uit jezelf en bent soms ook flink ondeugend.
Ik lees hoe je snel de groep verlaat als de begeleider in de badkamer is. Je sneakt gauw de snoezel in en grijnst van oor tot oor wanneer ze je komt halen. Als het later die week nog eens lukt, doe je zelfs de deur van de snoezel achter je dicht. Inwendig moet ik daar enorm om lachen!
Je maakt taakjes op een eigen plekje, waar je zit in een grote stoel. Op de foto’s zie ik je geconcentreerd kijken naar je taak. Je bent zó dapper en groeit nog steeds. Er kwam zelfs een puzzel voorbij, mijn moederhart maakt een sprongetje!
Vanmiddag in de tuin, pakte je mijn hand. Je wilde naar binnen. Ik op mijn slippers liep achter je en stampte alsof ik je ging pakken. Je draait je om, kijkt naar me en stampt met 1 voetje op de grond om daarna lachend en rennend naar binnen te gaan. Ik ben verliefd, ik ben altijd verliefd, maar even voel ik het heel duidelijk, ik glimlach, ik heb vlinders in mijn buik!
