Rouwproces & Acceptatie

Tuurlijk hou je van je kind zoals het is, maar dat betekent niet dat er geen proces aan acceptatie en erkenning bij hoort. Ik hield van Britt al voor ze geboren was, ik zal van haar houden voor altijd.. toch moet je rouwen en accepteren wanneer aan het licht komt dat je kind niet zo zal worden als je voor ogen had. Ik wil vooral dat mijn kinderen gelukkig zijn, maar naast gelukkig zijn, zie je ze het liefst naar school gaan, spelen, groter en wijzer worden tot er een dag komt dat je ze los moet laten omdat ze op “eigen” benen kunnen staan.

Britt zal dat nooit kunnen, kan nooit haar eigen beslissingen nemen en ook niet op zichzelf wonen. Het feit dat je een zorgenkind hebt, vraagt acceptatie. Het is een soort van rouwproces. Je moet aanvaarden dat je kind altijd zorg nodig heeft en niet het leven zal leiden zoals je het graag zou zien, je zult het verdriet en de zorg die het met zich meebrengt moeten doormaken, je kunt niet weglopen voor het verdriet, je zult je moeten aanpassen naar de situatie en de draad moeten oppakken met dat wat nodig is voor je kind. Ik heb er nooit echt tegenaan geschopt, heb mijn emoties niet verstopt maar je hoopt altijd dat men het verkeerd ziet. Misschien is het, misschien komt het van, in je onderbewuste weet je het en zie je het, maar het bewuste moet ook de ogen opendoen. Ook ik heb het proces moeten doorstaan.<br ?–>

Britt ging huilend op de grond liggen, had ze honger, een vieze luier, pijn, was ze bang, op een gegeven moment had je alle opties wel gehad en raak je gefrustreerd dat je je kind niet kan helpen terwijl het je wel nodig heeft. Het heeft misschien wel anderhalf jaar geduurd voordat ik alles helemaal geaccepteerd en erkend had. (Niet gaan lopen, naar het kdc, niet praten, zo kwam er steeds weer iets nieuws bij, geloof daarbij altijd in je kind want toen britt 3 was ging ze echt lopen) Alle dagen deed ik wat nodig was voor Britt, met liefde.. maar oh wat heb ik vaak gewenst dat ze meer duidelijk kon maken zodat ik haar sneller zou begrijpen. Dat ik haar kon helpen en dan lag ik nachten wakker omdat ik het gewoon niet wist, ik zag het niet, ik begreep het niet.

Toen ik het proces uiteindelijk had doorstaan, kreeg ik een belangrijk inzicht. Ik kon naar Britt kijken zonder iets direct in te vullen, ik kon haar lezen.. Toen ik het geaccepteerd maar minstens zo belangrijk ook erkend had, zag ik wat ze bedoelde. Ik kon haar lezen, ik kon na al die tijd voelen wat ze nodig had. En natuurlijk begreep ik niet altijd alles maar ik denk echt wanneer je het niet hebt geaccepteerd en niet echt hebt erkend wie je kind is, dan zul je het nooit echt begrijpen. Britt praat niet dus zal nooit tegen me zeggen, ja mam, dat bedoel ik. Maar ik weet zeker en ik voel het als ik doe wat ze bedoelt, ook wanneer ze boos is omdat iets niet mag, erken ik dat hardop. Je bent boos op mama, dat begrijp ik wel, het geeft niet, het mag.

Ik weet nog goed dat het douchen van Britt een drama was. Zodra de douche uitging, werd het een gevecht, Britt schreeuwde, bonkte, trok aan haar haren en beet. Ze was telkens zo ontzettend boos. Ze is nog steeds gefascineerd door water máár destijds, ik werd er hopeloos van. Zag er tegen op dat ze onder de douche moest en stelde het uit tot vlak voor het slapen, dan hadden we hopelijk allemaal zo weinig mogelijk last van haar driftbuien. Tot ik op een dag naar haar keek en dacht, dit kan niet langer. Vanaf vandaag zal het anders gaan. Ik besloot haar een week lang, iedere dag minstens 20 minuten te douchen, in de hoop dat ze begreep dat er na deze douchebeurt écht nog wel een andere kwam. 3 dagen ellende waren het, ik zou bijna opgeven maar bleef het iedere dag dapper volhouden. Iedere dag zag ik beter wat ze nodig had en bij de 4e dag droogde ik haar in harmonie af, kwam er zelfs een klein glimlachje en zat ik naderhand met hoofdpijn op de bank (ik heb eeuwig hoofdpijn bij opluchting)

Britt had schakeltijd nodig, ze moest even afscheid kunnen nemen van hetgeen dat ze deed om dan de stap te maken naar een nieuwe activiteit. Nu wist ik ook, hoe we zonder oorlog naar binnen zouden kunnen. (Britt was altijd zó extreem boos als we van buiten naar binnen gingen) Zo’n 2 meter vóór de achterdeur liep ik nog een klein rondje, als een paard wat niet in 1 keer de trailer oploopt, deed dan de deur open. Als ze na het rondje erg onrustig reageerde, deed ik nog eens hetzelfde. Zo had Britt schakeltijd en hielden we allebei meer energie over zonder enige vorm van strijd.

Ik heb bijzonder veel van Britt geleerd.. leren kijken, observeren, voelen, neutraal zijn, leren mijn lichaamshouding bewust te gebruiken, te communiceren op haar manier, lief te hebben in het hier en nu, om te gaan met een altijd aangepaste agenda en keuzes te maken vanuit Britt haar oogpunt. Als ik naar Britt kijk, denk ik dat ze gelukkig is, ze speelt, is goedlachs, zoekt papa en mama steeds meer op om even mee te knuffelen.. Ze wordt onrustig en gefrustreerd van stress en onrust, soms heb je dat niet in de hand, maar over het algemeen genomen denk ik oprecht dat Britt gelukkig is