Ik kan ervan genieten, als Britt goed in haar velletje zit en ook even rust kan vinden. Ze nodigt me dan uit om bij haar te zijn. Ze nam me vanavond mee naar de bubbelunit, gewassen en gestreken, met de slaapzak al aan. Ik moest even gaan zitten, gewoon zitten en ze deed de deur netjes achter ons dicht. (Zo kan mama er niet uit en weet ze ook dat het de bedoeling is om te blijven 😂)
Fijne momenten, waar we samen van genieten maar die naast vreugde, heel af en toe ook de realiteit onder ogen doen zien. Dan voel ik me even verdrietig, tegelijk ook trots op wat ze bereikt. Misschien een beetje bang voor de toekomst, de tijd gaat zo snel. Wat als ze straks groot is? Toen ik haar op bed bracht, schreef ik wat ik voelde:
Soms zijn we even samen, alleen jij en ik
In het moment zijn, gewoon eventjes, jij en ik
Je kijkt me aan, je glimlacht, drukt me tegen de rug van de bank,
Ik moet even blijven zitten, gewoon samen, jij en ik
Als ik naar je kijk, realiseer ik me hoe snel je groot wordt,
Er rolt een traan over mijn wang,
Je kijkt me aan, en glimlacht nog eens,
Daar zitten we, jij en ik
Ik voel even verdriet, want als je straks zo groot bent,
Zijn we dan nog jij en ik
Als ik je niet meer kan tillen,
Als je te zwaar wordt voor papa’s draaimolen,
Je drukt me nog eens stevig aan,
Ik blijf zitten, kijk naar jou,
Voel het moment,
Gewoon wij samen, jij en ik
No Comments