Wat fijn! Even terug naar de tijd van toen… dat stuurde ik aan Marc toen we vorige week vrijdag in de tuin hadden gespeeld.
Na weken, eigenlijk maanden, van iedere dag wandelen, auto rijden, in bad en dan weer overnieuw, kwam er eindelijk een weekje rust.. en dat voel je! Ik ben even net een hoog bejaarde met pijntjes, klachten en monsterachtig moe. Zet me in een donkere kast en mijn lampje gaat uit…
Maar oh wat kan ik weer even genieten van mijn meisje! Blij, ondeugend, uitdagend maar ook gewoon handelbaar als het even niet gaat zoals ze had gedacht. Als mama “nee” zegt óf wanneer haar zusje nét even extra probeert te porren. Een heerlijk kind, dat goedlachs uit bed komt, af en toe wat té veel lawaai heeft en ook echt wel eens een standje geeft. Het meisje wat weer naast me staat aan het aanrecht, met water staat te spelen terwijl ik aan het koken ben. Het eindelijk pijnloos een luier verschonen omdat ze gewoon even haar billen optilt in plaats van overstrekt of schopt.
Al weken schrijf ik iedere dag in het clientenportaal van het kdc, vaak alleen maar ellende. Afgelopen 2 weken schreef ik bijna niets. Ik kwam er gewoon niet aan toe, druk met de kinderen op een andere manier dan de laatste weken en na het eten ook gewoon helemaal gebroken. Wanneer je lichaam eindelijk van de overlevingsstand af kan, zakt het ook als een pudding in elkaar. Lastig is het en je voelt nog beter hoeveel stress en ellende je weer overleeft hebt, maar de reden is fijn. Fijn om even weer anders naar je kind te kunnen kijken. Er om te kunnen lachen en je er weer even energie van krijgt. Niet met de staart tussen je benen naar school gaan om haar te halen, bang voor wat er gebeurd bij thuiskomst. Maar gewoon gezellig, gek doen en weer aan tafel eten.
Hoe dat allemaal komt? Voor een paar weken terug zagen we het gewoon niet meer zitten. We gingen van het kastje naar de muur en op het kdc leek er niet veel stabiliteit te komen op korte termijn. Ik mailde uit alle frustratie de kinderarts met de vraag of er nog opties waren tussen het uit huis plaatsen van een kind of een kind wat thuis de boel afbreekt en zichzelf ernstig beschadigd. Ze regelde gelijk een afspraak met onze kinderpsychiater op korte termijn. Na 3 weken volgde een gesprek. Nieuwe medicatie werd voorgesteld en ook binnen een week konden we ermee starten. Na een dag of 5 begon het zijn werk te doen en werd Britt weer toegankelijk, rustiger en meer haar zelf. Ook had ik een gesprek op het kdc om mijn zorg en frustratie te uiten, want boos en verontwaardigd was ik zeker of ben ik misschien nog wel.
Voorlopig genieten we even van de rust, de goedlachse Britt en de mogelijkheden die het haar en ons biedt. Volgende week zal ik schrijven over onze voor en tegens wat betreft medicatie. Wij zaten er niet direct om te springen, Britt is nog maar 7, waarom kozen wij voor de medicatie en waarom juist nu..
Een kus voor mijn zus
