Ergens in april ging de telefoon, de kinderpoli. Of we zin hadden in een opkikkerdag van stichting opkikker. De kinderarts had ons als gezin doorgegeven en ze wilde graag weten of ze ons ook daadwerkelijk mocht aanmelden. Ik antwoordde een beetje stotterend, euh ja graag! Leuk?! Je wordt door opkikker gebeld, klonk er aan de andere kant, oh en noteer 4 juni alvast in jullie agenda!
Ik was aan het werk, heb er niet lang bij stil gestaan maar voelde me vereerd dat de kinderarts nou juist ons had uitgekozen deze keer. In mei op een dinsdag ging de telefoon. Hallo! Met Carina van Stichting Opkikker! Ruim 40 minuten hing ik met haar aan de telefoon, heel veel vragen, wat heeft Britt, wat eet ze, wat vind ze leuk, hoe is haar zusje Sanne, zijn ze gek op dieren, op snelheid? Phuu, na het gesprek hoopte ik maar dat ik niets vergeten was, maar anderzijds kon ik me ook alleen bedenken dat het maar gewoon moest gebeuren 4 juni. We zien het wel, zeiden Marc en ik tegen elkaar. We kunnen altijd naar huis als er paniek is.
En dan gaat de tijd altijd sneller dan je denkt. 4 juni, vorige week dinsdag was het zover en reden we smorgens al vroeg van huis op weg naar Zeewolde. De opkikkerdag vond plaats op het Center Parcs park de Eemhof. Best een beetje spannend als je niet weet wat je te wachten staat.. We hadden een prachtig ontvangst en liepen met 2 hele blije kindjes en onze vrijwilliger Karin naar de grote zaal. Britt wilde meteen uit haar buggy om op onderzoek te gaan. Driest als ze was liep ze in 1 mijn richting het podium om de reusachtig grote opblaaskikker, de kinderen en de mooie groene lampjes eens van dichtbij te bestuderen. Na een kop koffie was het zover en liep Karin met ons naar de eerste activiteit. Een fotoshoot 🤣 ik moet er nu wel om lachen, ik had het toen vooral heel erg warm. Britt bleef niet staan, stond telkens op de verkeerde plek, hield een auto voor haar gezicht of ging liggen op de grond. Niet het beste moment van de dag laten we maar zeggen. De foto’s komen nog, dus misschien wel de beste!
Karin, onze vrijwilliger, was de hele dag aan onze zijde om te helpen, ons naar activiteiten te brengen en ons van alle comfort te voorzien is echt een giga topper! Ze voelde Britt goed aan, was erg gezellig, rustig en behulpzaam. Hoe mooi en bijzonder ook dat Opkikker dit voor ieder gezin regelt op zo’n dag?! Is toch prachtig? 250 vrijwilligers waren 4 juni op de been om 56 gezinnen een geweldige dag te bezorgen, het idee alleen al is een opkikker!
De 2e activiteit Die voor ons op de planning stond was het kabouterhuis. Helemaal Sanne haar ding! Die voelde zich bij binnenkomst al de kabouter en nam plaats op 1 van de houten kabouterstoeltjes. Plots verscheen er een heuse kabouterdame, ze had groene thee gezet en vond visite erg gezellig. Naast het theedrinken, las ze een verhaal voor over 10 kleine kabouters en hebben we samen bellen geblazen. Schitterend, hoe Sanne het hele kleine kopje tussen duim en wijsvinger optilde om eruit te drinken.. yam yam, tee! Hoe Britt zich in het kabouterhuis liet leiden, ze voor de spiegel zat en naar de lampjes van het zogenaamde vuurtje onder de soeppan keek. Ze liet het allemaal gebeuren, zonder spanning of angst. Het bellenblazen was bij haar natuurlijk ook favoriet!
We hadden even tijd voordat we naar de snelle blitse auto’s gingen en liepen samen een rondje, even langs de parkeerplaats om wat spullen te lozen die we toch niet gebruikten en op naar de start-finish! Ferrari, BMW, Masarati en heel veel andere blinkende snelle en stoere auto’s kwamen voorbij. Britt is gek op snelle auto’s 😉 ze mocht voorin een zwarte Masarati met leren bekleding. Mama ging achterin, papa & Sanne klommen samen in de BMW en het plekje naast de Ferrari chauffeur was voor Karin.
Wat vonden we het prachtig! Britt gleed achter de stoel in tijdens het optrekken, schaterde en glom aan alle kanten, lag met haar oortje op de middenconsole te luisteren en pakte af en toe even de arm van de chauffeur vast, als of ze wilde zeggen, “Wat vind ik dit fantastisch!” We scheurden over de dijk, langs het water, met 3 snelle monsters achter elkaar aan.
Even had ik spanning hoe het uitstappen zou verlopen, Britt zat voorin en als ze dat thuis al mag, dan is het nooit lang genoeg en is ze duidelijk geïrriteerd als we stoppen. De deur ging open en de gordel af, ze stak haar benen naar buiten, straalde als de zon en klom eruit. Op naar de volgende blinkende auto die ze zag! Zonder enige moeite weer in de buggy, met wat drinken, alsof ze wist dat het zo hoorde.
Tijd om te lunchen. Omdat het voor Britt niet haalbaar was om te eten in het restaurant was er een cottage voor ons geregeld. Marc en Britt gingen alvast naar nr 8 terwijl Karin, Sanne en ik onze lunches gingen halen in het restaurant. Zo goed geregeld allemaal en zó fijn dat het ook geen uitleg behoeft. Het uurtje chillen was voor Britt net even genoeg om weer mee te kunnen.
Tijd voor de koets, zegt Karin! Prinsessenjurken en een koninklijke mantel hingen al klaar. Sanne werd een heus prinsesje in de jurk, Britt lieten we maar prinses zijn in haar eigen outfit en zelf trokken we ons kostuum aan. Ik vond het maar wat spannend en vroeg Marc nog of Britt dit wel ging trekken in zo’n klein schattig koetsje.. Bij het openen van de gordel, sprong Britt al uit de buggy om zelf in de koets te klimmen, ze ging het zeker wel trekken! Ze vond het prachtig!
Sanne zwaaide koninklijk naar iedereen die we tegenkwamen, als echte prinses keek ze om zich heen en zat ze hemelsblij in de koets. Als ouder voelt het zo goed wanneer je beide kinderen zo ziet glimmen en glunderen, het voelt zó bijzonder als het allemaal gewoon lukt.
Als de paarden stoppen, stappen we uit bij het kasteel. Britt lijkt er langzaam wel een punthoofd van te krijgen en ik neem haar even mee achter de eerste deur die ik tegenkom. Een schone luier, dat helpt al, maar het kasteel vind ze echt te klein. Karin stelt voor om even te wandelen met Britt en we horen een paar minuten later dat Britt heerlijk ligt te snoezelen. Samen met Sanne en Marc zitten we aan een grote kasteeltafel en maken we kennis met de lakei en de hofdame. Sanne krijgt een belletje, waarmee ze één van beide kan “roepen”. Na uitleg van het belletje, wordt al snel duidelijk dat ze dat erg goed begreep. De lakei had de klink nog niet losgelaten of Sanne belde al, met een gigantische glimlach, belde ze alsof haar leven ervan af hing. Champagne drinken, lekkernijen eten, goochelen en dansen, de prinses genoot met volle teugen. Ook mocht ze haar jurk en kroontje mee naar huis. Alleen papa en mama moesten hun kostuum achterlaten 🤣
Toen we uit het kasteel uit liepen en Britt mij zag in de deuropening van de snoezel was de koek echt op. Moe maar voldaan, een duidelijk signaal van moeheid, overprikkeling en blijdschap bracht ons bij een vervroegd einde van de dag. Ze hebben het beide zo goed gedaan, zo goed volgehouden en Britt heeft geen wanklank gegeven, ze is niet boos geweest en heeft haar punthoofd met een helder signaal duidelijk gemaakt, zonder een meltdown te krijgen. Op naar de auto dus! We werden natuurlijk door Karin uitgezwaaid en gingen vereerd naar huis. Een fantastische herinnering, waar we nog lang van genieten en wat hoop geeft voor de toekomst. Vereerd, ik voel me nog vereerd dat we dit mochten meemaken en dat de kinderarts juist ons uitkoos deze keer. Een echte opkikker dus!
Wil je meer info over stichting Opkikker? Check de site Stichting Opkikker
No Comments