Zo nu en dan schrijf ik een stukje voor het dorpskrantje van ons dorp. Zo ook in februari. Eigenlijk hou ik niet van het dubbel plaatsen van teksten maar deze vond ik wel de moeite waard. Er zijn vast meerdere ouders die zich hierin herkennen. En na aanleiding van een tegeltje wijsheid op Facebook, schreef ik deze keer over passerende personen…
Het is menseigen, iets observeren wat je nog niet vaak gezien hebt. Maar soms is het observeren net iets té. Als we wandelen kom ik soms fietsers tegen die achterstevoren op de fiets zitten en ik mezelf afvraag of ze iemand van Mars hebben gezien. Geloof me, als Britt zich pijn doet dan huilt ze en als ze zich snijd dan komt er echt geen groene smurrie uit.
We grappen zelf altijd als we met haar naar het UMCG moeten, hoeveel geld ze vandaag zal opleveren. Je wordt namelijk goed bekeken en gescreend door voorbijgangers en het liefst doen ze dat zo “onopvallend” mogelijk. Kijken een euro! Ha, onzin natuurlijk maar het zou zo fijn zijn wanneer mensen naast het kijken (wat ik op zich prima kan begrijpen) ook vriendelijk lachen en hallo zeggen.
De meeste ouders zeggen tegen hun kind “niet staren” als ze iemand met een beperking zien. Je kunt ook zeggen, “je hoeft niet weg te kijken, glimlach gewoon en zeg hallo”.
Ik vind het niet erg wanneer mensen vragen stellen, en ook het kijken kan ik echt wel begrijpen! Doe het niet “onopvallend” dat ziet er zó lelijk uit… en wil je iets weten, gewoon omdat je je het afvraagt? Vraag het!
Je past je hele leven aan, op de beperking van je kind. Dat doe je met liefde! Maar je aanpassen naar de omstanders en het taboe dat er nog heerst, is soms best lastig.. glimlach gewoon en zeg even hallo, het kan zo eenvoudig zijn.
