Trillend van frustratie sta ik wéér in de wacht bij Menso Emmen. (De organisatie die voor de gemeente leerplichtontheffing regelt, of zoiets ten minste) Na 10 minuten wordt ik automatisch doorverbonden met een ander bandje. Gemeente Emmen, het gemeentehuis is nu gesloten klinkt er. Gesloten? Das gek op maandagochtend zijn ze geopend volgens de site. Bijzonder maar goed, die probeer ik ook niet te bellen.
Vorig jaar kreeg ik een ontheffing van slechts 1 jaar. Niet alleen zonde van de tijd die het telkens kost voor beide partijen ook nog eens frustrerend en daarbij voelt het als een grote belediging voor iedereen die met Britt te maken heeft. Waar wij op zoek zijn naar elk kleinste stapje voorwaarts, doet de leerplichtambtenaar alsof Britt best nog kans heeft op onderwijs.
De regels die gelden voor een ontheffing zullen er heus niet voor niks zijn, maar aan de ene kant hoor ik de wethouder wanhopig zoeken naar mogelijkheden om de jeugdwet goedkoper te maken, de kosten rijzen immers de pan uit, aan de andere kant verwachten ze bij afdeling leerplicht wel een psychologisch rapport niet ouder dan 6 maanden. Tja, bij het opstellen van de regels werd zeker geen rekening gehouden met de kosten die gepaard gaan bij zo’n onderzoek, nog niet te spreken van de tijd die hiermee gepaard gaat. In de ene sector geldt het laatste onderzoek als leidend met een duur van minstens 2 jaar omdat vaker onderzoeken niet zinvol is, in de andere sector denken ze blijkbaar dat men om werk verlegen zit.
Ik heb een onderzoek ingeleverd waarop 2 onderzoeksresultaten te zien zijn. Namelijk toen Britt 3 jaar was en eentje anderhalf jaar later, was Britt 5. En ze is cognitief gegroeid van 8 naar 9 maanden. Beste leerplichtambtenaar, lees je even in, bekijk de resultaten even goed en hoor even aan wat moeder hierop aan te vullen heeft. Bij de vraag wat ze nou eigenlijk precies van mij verwacht, kreeg ik het antwoord, regel maar een brief van een onafhankelijk psycholoog. O ja, onafhankelijk dus, iemand die ons niet kent en even een briefje typt. Heb je enig idee hoeveel wegen ik daarvoor moet bewandelen? En dan vraag ik me serieus af, hoeveel van dit soort aanvragen behandeld deze mevrouw, waarbij de ontwikkeling in 1,5 jaar tijd is gegroeid van 8 naar 9 maanden. En hoeveel van deze kinderen gingen uiteindelijk echt naar het onderwijs?
Ik probeerde mevrouw nog te vertellen dat Britt een WLZ indicatie heeft, een serieuze indicatie ook nog. Bijna de hoogste die het CIZ kent. Daarbij zei ik haar dat een geamputeerd been nooit meer aangroeit. Wel, dat was het enige wat ze hoorde geloof ik, want als reactie kreeg ik, oh maar met een geamputeerd been kun je echt wel onderwijs volgen. Inmiddels was ik al weer 20 minuten aan het bellen met deze beste ambtenaar en zakte de moed mij in de schoenen. Mevrouw, de indicatie van Britt houdt in 24 uur per dag, de rest van haar leven toezicht omdat er niet meer inzit!
Waar het CIZ bij de eerste afwijzing zei, mevrouw wees toch blij, als je een WLZ indicatie krijgt ben je de rest van je leven afhankelijk, denkt de leerplichtambtenaar dus net even anders. Of ze denkt dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Nou als ze in dat laatste nou eens gelijk zou hebben, en Britt ooit naar school zou kunnen, dan breng ik haar taart, slingers en cadeaus.
Gelukkig heb ik inmiddels dé brief met leerplichtontheffing ontvangen, zonder vermelding van einddatum, ik ga er dan maar even vanuit dat dit “oneindig” is.
